مدح و ولادت امام محمد باقر علیه‌السلام
الــسـلام ای دلــیـل کَــرَّمــنـا ای بــه عــالــم امـــام، آمَـنّــا به مـسلـمانـیِ خودت سـوگنـد طاعتت واجب است، سَـلَّـمـنا این عبارت نـوشـتـه بر قـلـبم از ازل بــوده ام تُـو را مِــنّـا از ازل تا ابد به این سخـنـیـم مـا هـمـه بـنــده ایـم، اِرحَـمـنـا شاهـد این که در رکاب تـوأم و هُـــوَ «آیـــةً لَـــهُـــم اَنّـــا» «و خَلَقنا لَهُم» به ما خواندی «و مَـتـاعـاً، و رحـمـةً مِنّـا» مرده بودیم، زندهِ مان کردی و لبت گفت ذکـر «اَحـیَـیـنـا» شـیعـۀ فـاطـمه تویـی، و منـم شـیـعـۀ تو قـسـم به «انـزلنا» حــجــةُ اللهِ مــا تــویــی آقـــا! حجة الله علی الحجـج، زهـرا سوره هـای فـصیح رحـمـانـی آیــه هــای بــلــیـغ سـبـحـانی تویی و آل پـاک و اطـهـارت کــلــمـات کـــریـــم قــرآنــی عَـلَّــم الآدم از تــو می گـویـد ای به اسماءِ نـور، نـورانــی اُذکـروا نـعـمــتـی تـویی آقـا! وَه چه زیـبا نماز می خـوانـی و اَقـیموا الصلوت را مـظهـر اَمـرِ آتــو الـزکـوت را بـانـی خاشعین را عبـادتت مَـظـهـر خاضعین را چراغ رضوانی هـر سـحـر از مـیـان سـجّـاده آسـمـان را کـنـی چـراغـانـی نیمه شب تا طلوع فجر و فلق تویی و سجـده های طـولانـی پــدر و مــادرم فـــدای شـمـا ای مــرا والــدیــن ایــمــانـی بــا شـمــا بــودنــم خــدا دانـد بهآترین لحـظه های روحانـی مثــل عـمّــه شـبـیـه بـابـایـت می کنی خـطـبه های طـوفـانی آخــرین یــادگار کرب و بلا! اوّلــیــن یــادگـــار ایــرانــی حـتـم دارم برای ما تا حـشـر تا قـیــامت شـفـیــع مـیـمـانی حــجــةُ اللهِ مــا تــویــی آقــا! حجة الله علی الحجج، زهــرا ای به قربان برق چـشمـانـت آمــدی بــا ســرود جــانــانت اَشهدت شهدی از شهادت داشت اوّلـت هـسـت مـثـل پــایـانـت بر لـبت آیـه هـای قـرآنـی ست ای فــــدای صــدای قــرآنـت حـال، وقـت امامـتِ تـو شـده عـالَمی هـست زیـر دستـانـت ما مسلمان دست های تــوئـیم کـن اشــاره شـویـم سـلـمـانت آری ای ماه!خوش درخشیدی در شـب تـیـره بـر مـحـبـانت خـنــدۀ مـادرت به بـابـا گـفت مـی بَـرد دل، لـبـان خـنـدانـت می درخـشد شـبـیـه مـرواریـد گـونه ات؛ چـانه ات، گریبانت این چه نوری ست میشود ساطع تا بهـشتِ بـرین ز رضوانت خوانِ نعمت بگستران که هنوز انـبـیــایـنــد تــازه مـهـمـانـت باقر العـلمی و مـعـلّـم اخـلاق عـالـمـان طـفـلـک دبـسـتانت قــلّـه هــای عــلــوم انـسـانـی بی گمان فتـح شد به دورانت مکـتـب وحی را تویی حـافظ دشمنـان مانــده انـد حـیـرانت درد اسلام و مسلـمـین امروز هست محـتـاجِ مُـهـر درمانت شـیـعـیـان غـریب را دریـاب بــه دل نــرم و آه سـوزانــت حــجــةُ اللهِ مــا تــویــی آقــا! حجة الله علی الحجج، زهــرا فـیــض سرمـد حکـایت باقـر راه احــمــد هــدایــت بــاقــر بر همــه دردهای بی درمـان مــرهـــمِ دل ولایــت بــاقــر هــمــۀ کــائــنــات مـی دانـنـد زنــده اَنـد از عـنــایت بــاقـر به خــدا زنــده می کـند دل را نــکـتــه هــای روایـت بـاقـر حـافـظ پرچم ذَوِی القـرباست هر که شد تـحت رایت باقـر بـشـریّـت به امـر حـق بـاشـد زیـر چــتـر حــمـایـت بـاقـر دور طاغوت، سَر نمی گـردد جــز به دســت درایـت باقـر ســدّ راه مـنــافــقــیــن بـاشـد روشِ بـــا کـــفــایــت بــاقـر هر کـجا انـحـراف می بـیـنـیم چــشــم مـا و هــدایـت بـاقـر شـیـعــه بـودن نـشانه ای دارد شـیـعـه نــوری ز آیـت باقـر بر مـجـاهـد ز غـیـب مـی آیـد مــددِ بــی نـــهـــایــت بــاقـر طاعتِ بی غرور، گر خواهیم اشـک مـا و رضـایـت بـاقـر در ره دوسـت بـنـدگــی بـایـد بـنـدگی چیست؟ غایت بـاقـر حـجـهُ اللهِ مــا تــــویــی آقــا! حجه اللهَ علی الحجـج، زهـرا جوشد از هـر لب دعای شما چشمه چشمه به زیر پای شما و من از چـشـمه ای شکافـنده چـشـم واکـرده ام بـرای شـما من مـسلـمان چـشم هـای تـوأم مــؤمــن چـشـمـۀ بـقـای شما هرکجا را که طی کند چشمت طی کـنــد پـیـرو ولای شـما نـتــوان حــق تــو ادا کــردن مگر از سمت کـربـلای شما چشم هایت چه روضه ها دیده در شب و روز نـیـنوای شما دیدی ای چشم کربلا که چه شد بر سر نیزه مـقــتــدای شـمـا خلوت سجــده بود و سـجـاده آه ســجــاد و ابــتــلای شـمـا خـیـمه اهـل بیت بود و شرر حمله و غـارت و عزای شما حـاجـتـی رفـت در دل زینب که خورَد تـازیانـه جـای شما دید چشمان پاک و معصومت کوفه و شام و رنج های شما باید از درد و داغـتـان گوئیم ورنه کِی می توان ثـنای شما خــودتـان امـر کـرده ایـد آقـا! یک دهه روضه در منای شما حـجـةُ اللهِ مــا تـــویــی آقـــا! حجة الله علی الحجـج، زهـرا |